- didərgin
- sif. Yurdundan, vətənindən məhrum olaraq başqa yerlərdə dolaşan; sərgərdan, dərbədər. Firqətindən əlim getməz bir işə; Gəzirəm didərgin z. səyyad misli. Aşıq Əli. Didərgin düşmək (olmaq) – yurdundan, vətənindən məhrum olaraq başqa yerlərdə dolaşmaq, dərbədər olmaq. <Bədəl:> Bizim kimi evindən- eşiyindən didərgin düşənlər çoxdur. . Ə. H.. Türkdilli xalqların doğma yerindən; Didərgin düşməsi kimə gərəkmiş? B. V.. Didərgin salmaq – yurdundan, vətənindən uzaq salmaq, dərbədər salmaq. Vətənim var idi, nə etməli, didərgin saldılar, mən də onu unutdum. A. D.. <Sabir:> Məni öz vətənimdən didərgin salıblar. M. Hüs..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.